Met titaanoxide gecoate processor. Dat titaanoxide zou gebruikt kunnen worden voor gegevensopslag (afb: Sandia)
Door, onder meer, de mogelijkheden van titaanoxide te benutten en de gegevensopslag te fuseren met de bewerking zou de computertechnologie een aanzienlijk impuls kunnen krijgen. Dat komt goed uit nu toepassingen als kunstmatige intelligentie steeds meer van ons rekentuig vragen. Lees verder
Vermengd met titaanoxide levert molybdeensulfide verf je schone waterstof (afb:
Men neme een ‘zonneverf’, hebbe vochtdruppels en zie het wonder geschiedt: water splitst zich in waterstof en zuurstof. Onderzoekers gebruikten voor hun ‘zonneverf’ molybdeensulfide. Die stof is zowel een halfgeleider als katalysator. ’s Nachts vergaart de verf water en als de zon schijnt wordt het water gesplitst. Zijn we nu van al onze energiezorgen verlost? Laten we het nog even afwachten… Lees verder
Een rasterelektronenmicroscoopopname van een perovskietcel. De kristallijne gebiedjes voorkomen de achteruitgang van het materiaal (afb: Los Alamoslab)
Op het gebied van zonnecellen schijnen de ontwikkelingen nog steeds niet stil te staan. In dit artikel heb ik drie recente onderzoeken bij elkaar geveegd, waarin allerlei records worden gebroken: Australische onderzoekers hebben met een soort meertrapszonnecel een record gebroken voor een rendement met niet-geconcenteerd zonlicht (34,5%), Amerikaanse en Franse onderzoekers hebben de veelbelovende perovskietcellen nog een extra impuls gegeven door cellen te maken die zichzelf repareren op weg naar een rendement van 45% (en meer) en onderzoekers van de universiteit van het Zweedse Lund beschrijven de voordelen van het gebruik van ijzercarbenen voor de ontwikkeling van efficiënte en goedkope zonnecellen. De Franse onderzoekers beloven binnenkort met een artikel te komen over perovskietcellen (officieel calciumtitaanoxide) die niet achteruitgaan in het gebruik. Als het nu nog niet goed komt met die zonnecellen, dan weet ik het niet. Voorlopig zijn de siliciumcellen nog steeds favoriet. Lees verder
Roestdeeltjes op een celmembraan
Toxicoloog Harald Krug van het onderzoeksinstituut Empa, onderdeel van de ETH te Zürich, heeft duizenden onderzoeken naar de risico’s van nanodeeltjes doorgeploegd en hij trof daarbij veel rommel aan: slecht voorbereide onderzoeken en nietszeggende uitkomsten. Empa wil samen met, onder meer, het EPFL in Lausanne en het Amerikaanse norminstituut NIST een bruikbare norm voor dergelijk onderzoek ontwikkelen. Als je dit leest vraag je je af of dat voor ander onderzoek ook geldt.
Lees verder
Zo krijg je een beetje een idee hoe zo’n zonnebatterij er uit ziet. Rechts het deel waarop het zonlicht valt. Links de lithiumelektrode, in het midden de koolstofeletrode. Tussen de drie elektrodes het elektrolyt met jodide als elektronenvervoerder. (afb: OSU)
Is het een batterij, is het een zonnecel? Het is een grapje, natuurlijk, maar het is een batterij én een zonnecel die onderzoekers van de staatsuniversiteit van Ohio (OSU) hebben ontwikkeld. Dat is, als het allemaal klopt, een mooie uitvinding, want zonne-energie kan niet zonder energieopslag (ik ga dat hier niet meer uitleggen). De onderzoekers hebben er meteen maar een octrooi op aangevraagd. Lees verder