Nicholas Jackson
Over kunstmatige intelligentie is een hoop te doen, maar zelden komt een groot minpunt van ki daarbij voorbij: haar immense onnavolgbaarheid. Bij veel (zo niet alle) ki-systemen is niet te achterhalen hoe het systeem tot een bepaalde slotsom is gekomen en dat is toch niet onbelangrijk voor een systeem dat steeds hoger in de beslisboom terechtkomt. Er zijn onderzoekers die werken aan ’transparante’ (=navolgbare) ki-systemen maar onderzoekers zouden die ‘zwarte doos’ hebben opengebroken door een combinatie van ki, automatische synthese en experimentele analyse met als ‘bijproduct’ betere zonnecellen. Lees verder
Er wordt nogal hoog opgekeken tegen wat kunstmatige intelligentie (ki) genoemd wordt. Er zitten heel wat duistere en nadelige kanten aan die ‘geweldige’ technologie: die vreet energie, hoe een ki-systeem tot zijn conclusies komt is meestal duister en de ‘intelligentie’ beperkt zich vrijwel altijd tot een zeer nauw terrein (schaken, bijvoorbeeld). Nu schijnt de kunstmatig ‘slimme’ Gato maar liefst zeshonderd taken aan te kunnen en slaat hijzij zelfs deskundigen. Pffff, het mag wat, maar hoeveel energie gebruikt zijhji daarvoor en hoe transparant is ‘m’r. 
Nadat al zo’n veertig jaar geleden allerlei verhalen over kunstmatige intelligentie de ronde deden, lijkt het er op dat die ’tak van sport’ voet aan de grond krijgt, zo zelfs dat allerlei hotemetoten tegen die ontwikkeling